Ένα σπλάχνο απ′ τη γη, η δικιά μου ποινή
Την κρατώ σαν παιδί, και κυλάει στην αρχή
Σαν σιωπή ακριβή, πιο βαριά απ'τη οργή
Σαν βροχή θε να ′ρθεί, σαν το φως θα χαθεί
Ζωντανό αν με βρει, γη να μην με δεχτεί
Κάθε μέρα εκεί, η δικιά μου ποινή
Ν
Χους, ειμί, και εις χουν θα αναληφθώ
Χους, ή μη, εις χουν να λυτρωθώα καταστραφώ, να αντισταθώ
