In de verte spreekt een stem die ik herken van onze ruzies
over kleine misverstanden, over grote desillusies
en ik hoor de kille klanken van jouw ingehouden woede.
Maar wat ik meer dan janken als ik dit niet kon vermoeden?
In een waas hoor ik je zeggen dat je alles op wilt geven,
dat je alles met je meeneemt wat me lief is in dit leven
en ik luister hoe jouw woorden langzaam opgaan in de zinnen
die me treffen als een bliksem met vernietigende kracht.
Deze kilte maakt me gek en dit gevoel is angstaanjagend
maar je woorden malen verder en mijn ogen kijken vragend.
Waarom zei je mij niet eerder dat je zo van me vervreemd was?
Waarom sprak je over liefde als je nooit van mij gehouden hebt?
Ik verlies het van de wanhoop en ik voel m'n tranen branden
en ik zou niets liever willen dan m'n hoofd weer in je handen.
Maar wat nog een uur geleden nog zo veilig heeft geleken
is een hele grote leugen en een kaartenhuis gebleken.
Tussenspel
Het is net of iemand anders in jouw lichaam is gekropen
en ik heb niet eens gemerkt dat ie naar binnen is geslopen
om jouw liefde uit te wissen en m'n wereld te vernielen.
Wil er niemand me vertellen dat ik alles heb gedroomd.?
