Som fagre blomen ydder
og veks på grornæm grunn
og opp mot soli brydder
i tidleg morgonstund,
men før enn dagens endest,
vert hastig slegen av,
så mannelivet vendes,
me hastar mot vår grav.
Sjå, slottekaren svinger
sin ljå på vollen der,
og blom og rose-ringar
til liks med strået slær.
Nett såleis døden valdar,
han ingen skilnad gjer
på venleik eller alder,
oss alle ned han slår.
Instr.
Allt eins og blomstrid eina
up veks ao sljettri grund
fagurt med friovgun reina
first um dags morgonstund
ao snøggu øygabragdi
av skårid verdur fljått.
Lit og blød nidur lagdi
lif mannlegt entar skjått.
