หนทาง ยังดูเหมือนเดิม มีแสงไฟ มีผู้คนรอบกาย
จาก คนร้อยพันที่ยืนใกล้กัน กลับรู้สึกว่าไกลแสนไกล
เมื่อไรมันหายไป จากหัวใจของเรา
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่ เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน อ่อนแอจนเกินจะเข้าใจ
ครั้งหนึ่งที่เคยสัมผัส ในหัวใจว่ารักยังเหลืออยู่
แต่วันนี้ดูเหมือนมันลบเลือน ก่อนที่ อบอุ่นจางหายไป
สักวันถ้าล้มลงจะมีใครสนใจ
ทำไมแค่ลมเพียงแผ่ว เบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้มีน้ำตา
ทำไม มันช่างเปราะบางเหลือเกิน
ร่องรอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว
แค่ เพียงแววตาที่ว่างเปล่ายังทำให้เจ็บหัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
วิงวอนให้มันสิ้นสุดลง
ทำไมแค่ ลมเพียงแผ่วเบา ยังทำให้เหน็บหนาว
แค่เพียงแผ่นฟ้าที่ว่างเปล่ายังทำให้ มีน้ำตา
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน ไม่รู้เมื่อไรจะผ่านพ้น
ร่อง รอยจากคำไม่กี่คำยังทำให้ปวดร้าว
แค่เพียงแววตาที่ว่างเปล่ายังทำให้เจ็บ หัวใจ
ทำไมมันช่างเปราะบางเหลือเกิน และชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
และ ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
ไม่รู้ ไม่รู้ ไม่รู้ ว่า
ชีวิต เมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
ชีวิตเมื่อไรจะเข้มแข็งพอ
