Σε συζητάν δίχως γιατί και όχι άδικα
Όπως κοιμάσαι στα στενά παλιά λαδάδικαΈγινες φήμη και γι′ αυτό δε φυλακίζεσαι
Ζεις στο σκοτάδι παστρικά μα δεν ορκίζεσαι
Λάμπεις στα κόκκινα σατέν που σε τυλίγουνε
Άσπροι και σέρτικοι καπνοί σε καταπίνουνε
Σε καλντερίμια ξενυχτάς υγρά λιθόστρωτα
Στου πληρωμένου παραδείσου την αυλόπορτα
Τόσα δίνω πόσα θες
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
Κάθε κάμαρα κελί
Με βαριά παλικαρίσια αναπνοή
Μύριες χαμένες μοναξιές με σένα σμίγανε
Φεύγαν καράβια μα πριν φύγουν σου σφυρίζανε
Πόσα παιδιά ήρθαν να βρουν το αντριλίκι τους
Και σου ακουμπήσανε δειλά το χαρτζιλίκι τους
Τόσα δίνω πόσα θες
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
Κάθε κάμαρα κελί
Με βαριά παλικαρίσια αναπνοή
Τόσα δίνω πόσα θες
Στα λαδάδικα πουλάν αυτό που θες
Κάθε κάμαρα κελί
Με βαριά παλικαρίσια αναπνοή
