บุษบาเกิดมากับความสดใส
โลกของเธอนั้นมีดอกไม้ในหัวใจ
วันทั้งวันชื่นชมชอบร้อยมาลัยโลกสดใสไปด้วยมาลัยของเธอ
ดอกไม้นานาพรรณ
สีสันมากมายกันไป
กลิ่นหอมรัญจวนใจ
ประดับไว้ให้โลกนี้สวยงาม
บรรจงร้อยเป็นมาลัย
สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา
ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วเธอตื่นมากับความผิดหวัง ในวันนี้
โลกที่เคยดีไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
โลกสดใสมันเป็นอะไรก็ไม่รู้
เห็น ๆ กันอยู่ จู่ ๆ ก็หายไป
ดอกไม้มันหายไป
จากโลกอันกว้างใหญ่
บรรจงร้อยเป็นมาลัย
สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา
ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
แล้วบุษบาก็พบว่าความจริงนั้น
โลกที่มันไม่มีดอกไม้เหลืออยู่
เพราะเธอเด็ดไปมากมายเท่าไรก็ไม่รู้
เด็ดไปไม่เคยดู จะเหลืออยู่ได้อย่างไร
บรรจงร้อยเป็นมาลัย
สนุกสุขใจหนักหนา
เป็นประจำทุกวันเวลา
ไม่เคยเหนื่อยล้ากับมาลัย
มาลัย มาลัย...
