นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้
ฉันไม่รู้เธอจะขำหรือขยำมันทิ้งไป
แทบไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าจะได้อ่านมันหรือไม่
ที่กลัวยิ่งกว่านั้นแต่ก็ยังจะฝืนใจ
คือกลัวเธออ่านแล้วจำไม่ได้ว่าฉันคือใคร
สวัสดีนะยังสบายดีรึเปล่า
จะได้ยินข่าวคราว
ก็ตอนที่เพื่อนเธอบอกกล่าว
ฉันฝากจดหมายนี่ผ่านเพื่อนของเธอไป
อย่าเพิ่งตกใจจะเล่าให้ฟังว่าฉันเป็นใคร
วันนั้นเป็นวาไทน์เธอได้ดอกไม้จนเต็มมือ
แต่ฉันหลบอยู่หลังเสายืนมองเป็นไอบื้อ
ตอนเธอสบตาฉันเอาแต่ยืนแข็งทื่อ
เธอยิ้มแล้วจากไป
เลยไม่ได้ให้ดอกไม้ในมือ
ฉันเก็บมันใส่สมุดทับมันมาหลายปี
จนมันแห้งติดกระดาษ
และเอาใส่จดหมายไปด้วย
ถึงบางใบมันอาจจะหลุด
แต่อย่างน้อยในที่สุด
มันก็ถึงมือเธอคนที่ฉันรักมาเสมอ
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้
ตอนมหาลัยไม่รู้เธอจำได้ไหม
สารภาพตรงนี้เลย
ฉันสอบเข้าเพราะตามเธอไป
เราทักกันในโรงอาหารและงานมหาลัย
เธอยิ้มตามมารยาท
เพราะฉันก็เหมือนคนอื่นไกล
หลังจบการศึกษาต่างคนก็แยกย้าย
บางคนติดต่อได้บางคนก็เงียบหาย
และหลังจากงานเลี้ยงรุ่น
ที่ผ่านมาเมื่อปีกลาย
ฉันตัดสินใจเขียนจดหมาย
ฉบับแรกและคงสุดท้าย
ยินดีด้วยนะ
เพิ่งรู้ว่าเธอจะแต่งงานปลายปีนี้และ
หวังว่าคงจะเชิญฉันไปเป็นสักขีพยาน
ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันอยากจะไปยินดีในงาน
และขอโทษที่ส่งจดหมายไป
ถ้าไม่บอกให้เธอรู้ชีวิตนี้คงเสียใจ
แค่เห็นเธอมีความสุข
คือสิ่งเดียวที่ฉันต้องการ
ลงท้ายด้วย ปล.
ว่ารักและห่วงตลอดกาล
ไม่รู้ว่าเธอจำได้ไหม
กับเรื่องราวของเราคราวนั้น
เเต่ฉันยังจดจำวันเหล่านั้นได้ดีเเละยังคิดถึง
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองคนเดิมที่ยังรักเธอ
นี่ฉันรอที่จะได้เจอฉันรอที่จะพบเธอ
ไม่ว่านานเเค่ไหน
นี่ฉันเองคนนี้
นี่ฉันเองเธอยังจำกันได้รึเปล่า
นี่ฉันเองก็ยังได้ข่าวยังพอรู้ถึงเรื่องราว
นี้่ฉันเองคนนี้
