ใกล้กันบ้าง ห่างกันบ้าง
แต่ถ้าเราได้เจอกันทุก ๆ วัน
อย่างคนสำคัญได้ก็ดี
เธอเคยพูด ไม่มีใคร
เข้ามาเติมช่องว่าง
ในหัวใจเธอได้สักที
เป็นฉันเองที่คิด
เริ่มไม่สนิทใจซะงั้น
เป็นฉันเองที่วุ่นวายใจ
เมื่อไม่เจอหน้ากัน
เป็นฉันเองที่พร้อม
ให้ความอ่อนแอบังคับฉัน
ยอมแพ้ให้ความใกล้ชิดกัน
ใกล้แค่ไหน ก็แค่นั้น
ไม่มีวันที่เธอจะรู้สึก
เหมือนฉันที่คิดไปไกล
เริ่มตอนไหน จบตอนนั้น
เกลียดตัวเองที่ใจฉันเริ่มก่อน
เป็นของเธอ แค่ข้างเดียว โอ๊
ปา ดับ ปับ ปับ
ปา ดับ ปับ ปับ
ปา ดับ ปับ ปับ
ฮ้า ฮา
อาจจะใช่ อาจจะไม่
อยากให้ใจของเธอคิดคล้าย ๆ กัน
ยิ่งคิดเหมือนกันได้ยิ่งดี
อาจจะโง่ (I don′t know)
อาจจะบ้า (I think so)
อาจจะดูไม่ดี ที่ฉันเพ้อมันอยู่อย่างนี้
(เพ้อมันอยู่อย่างนี้)
เป็นฉันเองที่คิด
เริ่มไม่สนิทใจซะงั้น
เป็นฉันเองที่วุ่นวายใจ
เมื่อไม่เจอหน้ากัน
เป็นฉันเองที่พร้อม
ให้ความอ่อนแอบังคับฉัน
ยอมแพ้ให้ความใกล้ชิดกัน
ใกล้แค่ไหน ก็แค่นั้น
ไม่มีวันที่เธอจะรู้สึก
เหมือนฉันที่คิดไปไกล
เริ่มตอนไหน จบตอนนั้น
เกลียดตัวเองที่ใจฉันเริ่มก่อน
เป็นของเธอ แค่ข้างเดียว
เป็นของเธอ แค่ข้างเดียว
ใกล้แค่ไหนก็คงทำได้แค่มอง
ไม่มีทางไม่มีวันได้ครอบครอง
ใกล้แค่ไหน ก็แค่นั้น
ไม่มีวันที่เธอจะรู้สึก
เหมือนฉันที่คิดไปไกล
เริ่มตอนไหน (เริ่มตอนไหน)
จบตอนนั้น (จบตอนนั้น)
เกลียดตัวเองที่ใจฉันเริ่มก่อน
เป็นของเธอ แค่ข้างเดียว
แค่ข้างเดียว
ปา ดับ ปับ ปับ (อู้ว เว้)
ปา ดับ ปับ ปับ (อู้ว เว่ เอ้ว)
ปา ดับ ปับ ปับ
ฮ้า ฮา
