แปลกเหลือเกินที่ใจคนเรา
เฝ้าแต่คิดถึงคนที่ทำร้าย
หยดน้ำตาที่เคยบรรเทาร้องเท่าไรก็ยังคงไม่หาย
ว่ายวนอยู่ในคงคา
ที่ไหลรินออกจากสองตา
แม้ร้องเท่าไรเธอคงไม่กลับมา
เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา
ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้
เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา
รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้
ว่ายังมีเพียงเรื่องของเธอกับฉันไม่เคยลืมเลย
อยากให้เจอเรื่องราวดี ๆ
แม้วันนี้ข้างเธอไม่มีฉัน
ต่อให้เรานั้นลาไปไกล
เธออยากเจอเมื่อไรแค่หลับฝัน
แค่ได้มองจากตรงนี้
ก็ยินดีที่เห็นเธอเติบโต
ถึงแม้ฉันเองไม่ได้อยู่ตรงนั้น
เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา
ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้
เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา
รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้
ว่ายังมีเพียงเรื่องของเธอกับฉันไม่เคยลืมเลย
เธอเดินไปไกลจนสุดสายตา (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)
ก็ยังรอเธอคืนมาอยู่แม้นานเท่าไรก็ไม่รู้ (จากพื้นดินจนรินรดใจ)
เธอจากไปไกลและไม่ย้อนมา (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)
รักในใจยังคงคาอยู่ลบเลือนเท่าไรก็ยิ่งรู้ (จากพื้นดินจนรินรดใจ)
เธอเดินไปไกล (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)
จากพื้นดินจนรินรดใจ
เธอเดินไปไกล (ปล่อยน้ำตาให้มันได้ไหล)
จากพื้นดินจนรินรดใจ
และคงมีเพียงเรื่องของเธอกับฉัน
ไม่เคยลืมเธอ
