Γεννηθείς το 17 με μάτια καθαρά
μοναδικός επιζών από μια σάπια γενιά
καταφέρανε να θάψουν της περάσαν λουριάτην εκπαίδευσαν να πιστεύει το δελτίο στις 9
Άυπνος από την γέννα
πλέον δεν ξέρω αν είναι και άλλοι άυπνοι και πως γίνεται να υπάρχουνε μυαλά αρρωστημένα
έχουμε φτάσει στον πυθμένα δίχως κάνεις να νοιάζεται που γύρω μας, μας σφάζουν έναν έναν
Είπα γάμα το θα ζήσω στην λούπα να δω πως είναι το 09:00 με 17:00 με τρεις καφέδες την ημέρα
Είπες τι να κάνω που έχω δυο παιδιά να μεγαλώσω και το μόνο που που μισώ στον κόσμο είναι η δευτέρα
Καλημέρα με ψεύτικα χαμόγελα αγκαλιάζουν ειρωνεία
και χειραψία από ταλαιπωρημένα χέρια βλέπεις που είναι μαλακία;
Χαραμίζοντας τα χρόνια για τη χρηματολαγνεία
Εδώ από τη λήθη εκπέμπω δεν ξέρω αν με ακούει κανείς
έχει χαθεί η ανθρωπιά θεός πλέον το χρήμα
είναι κρίμα να ζεις σε καραντίνα εγκλωβισμένος σε συντρίμμια
είναι κρίμα
Με χάνω εντάξει και με βρίσκω σακάτη
ψάχνω κίνητρο ζωής αντίκρυ από τον φράχτη
έχοντας την ανάγκη να τα πω γιατί με πνίγει σαν συνάχι
θα τα φτύσω εγώ αφού κοιμάται το σινάφι
Στριφογυρίζω στο κρεβάτι ίσως φταίει η ζέστη ίσως να φταίνε οι ενοχές
οι σκιές οι φωνές που ακούω όταν κλείνω τα μάτια με στοιχειώνει μια ψευδαίσθηση και μπόλικο στρες
Έχω μια πεταλούδα στο δωμάτιο για συγκάτοικο
γιατί μάλλον με λυπήθηκε όταν είδε με το εγώ μου να συγκατοικώ
ξεψύχησε σαν είδα από την μύτη να αιμορραγώ
καθώς πάλευα με την Μόρα εγώ...
απορώ όταν με βρίσκω στο τέλος του μήνα άπορο
με πιάνω να παραμιλάω τετράστιχα στο δάπεδο
Στον δρόμο στα στενά τα ψιθυρίζω στην δουλειά
και τους δίνω ζωή στην κρύπτη στα σκοτεινά
Το παραλήρημα τον πόνο μας τον βρίσκεις κομπλέ
και ας στάζει αίμα το μελάνι μας για κάθε κουπλέ
είχα για αγαπημένο χρώμα κάποτε το μπλε
μα αγκαλιάστηκα απ′το μαύρο σαν μια μπάλα στο φιλέ
Γεννηθείς το 17 τότε κατάλαβα την φάση
όταν έλεγα πως θα αλλάξω ο κόσμος να χαλάσει
Άυπνος από τη γέννα ψάχνοντας λύσεις να βρω ...
δεν ζούσα περιφερόμουν από το 98
