เสียงของเธอที่คอยพร่ำบอก
เธอมีความสุขเพียงไหน
ฉันมีคุณค่ามากเท่าไหร่
แต่ลึกลงไปข้างในหัวใจ
รอยร้าวที่ปิดไว้
มันคอยทำร้ายเธอเรื่อยไป
อาจเป็นที่ฉันเองที่ยังต้องการเจอเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเองที่พยายามฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไปให้ไกล
รักที่มีแต่รอยน้ำตา
เรียกว่าความสุขได้ไหม
ฉันว่าไม่ใกล้เคียงเท่าไหร่
รักที่เป็นแค่เพียงชั่วคราว
ยิ่งนานยิ่งปวดร้าว
มันคอยทำร้ายเธอเรื่อยไป
อาจเป็นที่ฉันเองที่ยังต้องการเจอเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเองที่พยายามฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไปให้ไกล
กอดเธอไว้ได้เพียงเท่านี้
ให้เป็นความทรงจำที่ดี
เราคงฝืนกันต่อไปไม่ไหว
อาจเป็นที่ฉันเองที่ยังต้องการเจอเธออีกครั้ง
อาจเป็นที่ฉันเองที่พยายามฉุดรั้ง
ทั้งที่รู้ว่าความเจ็บปวดเป็นยังไง
รู้ทั้งรู้ว่าควรเดินออกไปให้ไกล
