ฉัน ได้เริ่มเดินทางโดยไม่มีจุดหมาย
คล้ายคนบ้าวิ่งหนีเงาของตัวเอง
แต่ไม่พ้น กลับตรอมตรม ขึ้นทุกทีดวงอาทิตย์ ได้ลักพาใจของเธอจากไปไหน
หรือมันจะกลับมาในเช้าวันใหม่
ซึ่งไม่มี ได้เฝ้ารอ เสมอมา
ก็เวลา ยังไม่เดินเป็นเส้นตรง
แล้วความรักที่มั่นคง จะมีจริงไหม
เปรียบดังแสงสว่าง สาดแสงไกล
แต่มันก็ยังมืดลง ไม่คงไว้
จะกี่ครั้ง ที่ฉันได้พยายามไม่อ่อนไหว
แต่กลับเหมือนน้ำแข็ง ที่ควบคุมตัวเองไม่ได้
ไม่นาน ละลาย ทุกที
ก็เวลา ยังไม่เดินเป็นเส้นตรง
แล้วความรักที่มั่นคง จะมีจริงไหม
เปรียบดังแสงสว่าง สาดแสงไกล
แต่มันก็ยังมืดลง ไม่คงไว้
หรือเธอคือ อุบัติเหตุ
ที่เฝ้ารอเวลา ที่จะเกิด ขึ้นกับฉัน
เหมือนดังคืนและวัน เกิดขึ้นซ้ำ เช่นนี้
ก็เวลา ยังไม่เดินเป็นเส้นตรง
ก็เวลา ไม่เคยเดินเป็นเส้นตรง
ก็เวลา ยังไม่เดินเป็นเส้นตรง
ก็เวลา ไม่เคยเดินเป็นเส้นตรง
