Ein dugal kar fra garden dro
Han fulgte furuas sus
Opp gjennom åsen gråstein han bar
Staut hans gange var
Svøpt i morgengry
Under ein helnorsk himmel
Hans føtter traurig vandres hen
Mot sitt mål opp på høyden
Ein værbitt hand griper sverdet fatt
Og kløyver den blånende skalle
Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat
Ufrender kommer at falle
Så stod han der på utkikkstopp
Hans øyne ei dei kviler
For han søkte reint eit syn
Men det ble ein grusom pine
Der blant norges skog og mark
Var fienden og fæl
Hans grimme sinn skulle vise dem
At norsønn han har nok at tæl
Ein værbitt hand griper sverdet fatt
Og kløyver den blånende skalle
Hans kjeft den vrir seg i ulmende hat
Ufrender kommer at falle
Norsønn tapte noregsgard
For ein «ansikt i» hær
Stolt han var dan han kom igjen
For å kløyve denne sitt sverd
