Mijn Vlakke Land

Jacques Brel

Wanneer de Noordzee koppig breekt aan hoge duinen


En witte vlokken schuim uiteenslaan op de kruinen


Wanneer de norse vloed beukt aan het zwart basalt


En over dijk en duin de grijze nevel valt


Wanneer bij eb het strand woest is als een woestijn


En natte westenwinden gieren van venijn


Dan vecht mijn land, mijn vlakke land


Wanneer de regen daalt op straten, pleinen, perken


Op dak en torenspits van hemelhoge kerken


Die in dit vlakke land de enige bergen zijn


Wanneer onder de wolken mensen dwergen zijn


Wanneer de dagen gaan in domme regelmaat


En bolle oostenwind het land nog vlakker slaat


Dan wacht mijn land, mijn vlakke land


Wanneer de lage lucht vlak over 't water scheert


Wanneer de lage lucht ons nederigheid leert


Wanneer de lage lucht er grijs als leisteen is


Wanneer de lage lucht er vaal als keileem is


Wanneer de noordenwind de vlakte vierendeelt


Wanneer de noordenwind er onze adem steelt


Dan kraakt mijn land, mijn vlakke land


Wanneer de Schelde blinkt in zuidelijke zon


En elke Vlaamse vrouw flaneert in zon-japon


Wanneer de eerste spin zijn lentewebben weeft


Of dampende het veld in juli-zonlicht beeft


Wanneer de zuidenwind er schatert door het graan


Wanneer de zuidenwind er jubelt langs de baan


Dan juicht mijn land, mijn vlakke land